Isang katanungan na hindi tumitigil na sumagi sa isip ng mga tao nang isang segundo. Anong mga tao? Lahat ng sangkatauhan bilang isang buo. Mula sa sandali ng pagsisimula nito hanggang sa kasalukuyang araw. Marahil, walang tao na hindi nagtanong sa kanyang sarili tungkol dito kahit minsan sa kanyang buhay.
Parang siya nga, pero parang hindi
Maaari kang maglakbay sa buong mundo, lumangoy sa buong karagatan, maging isang mananampalataya na orthodox, manganak ng isang karamihan ng mga bata, ngunit hindi mo pa rin matagpuan ang isang sagot sa isang nasusunog na tanong. Tila na kumuha ng isang bagong hangganan sa buhay, malapit ka nang lumapit sa solusyon, ngunit pansamantala ay tumatagos ito tulad ng buhangin sa iyong mga daliri at dumulas …
Marahil, ang punto ay ang "kahulugan ng buhay" ay hindi isang static na konsepto, ngunit patuloy na nagbabago. At para sa lahat iba ito. Iyon ay, ang isang tao mismo ang tumutukoy, batay sa karanasan at mga kondisyon sa pamumuhay, anong kahulugan ang mapupuno ng kanyang pag-iral sa isang naibigay na tagal ng panahon. Ipinanganak tayo upang patuloy na tanungin ang ating sarili sa katanungang ito, pagkatapos ay pagdudahan ang pagiging tama ng mga sagot at muling hanapin ang katotohanan. At kung mas nagiging matanda at matalino ang isang tao, mas malalim ang kanyang iniisip tungkol sa bagay na ito. Ang muling pagsusuri ng mga halaga at alituntunin sa buhay, na kung saan ay hindi maiiwasang yugto ng paglaki, ay isang malinaw na halimbawa nito.
Narito ang isang bagong patabingiin … ano ang dinala niya sa atin?
Naaalala mo ang iyong sarili sa edad na 4-5? Ano sa palagay mo ang pangunahing bagay noon? Maglaro ng buong puso, hiyawan, kalokohan sa mga anak ng kapitbahay sa putik, matulog mamaya … "Ang kahulugan ng buhay? Hindi, hindi ko pa naririnig" - sasagot ka sana noon. At sino ang nangangailangan sa kanya sa lukso ng mabilis na pagbabago ng mga larawan na puno ng kagalakan.
Ngunit lumago ka, umunlad at naging mas matalino. Bangko sa paaralan, pagsusulit, pagtatapos, sesyon … Ang buong kakanyahan ng pagiging nabawasan sa kahit papaano ay maayos sa buhay, maging isang tao. Pagkatapos ay may mga bata, isang pamilya. Bumaliktad muli ang mundo. Ang mga maliit na fidget ay naging pinuno ng iyong buhay. Upang ilabas, turuan, "ilagay ang kanilang mga paa", mahalin, pangalagaan, protektahan … At 1000 pa at isang gawain. At ngayon napunan ka na ng pamilya ng buong buo, inililipat ang lahat at lahat, na kumukuha ng isang nangungunang posisyon. Ngunit ang mga bata ay mabilis na lumaki at lumipad palayo sa kanilang pambahay na pugad.
Anong susunod? At pagkatapos ay muli upang maghanap at hanapin ang sagot sa katanungang ito. Pagkatapos ng lahat, mayroong isang daang beses na mas maraming libreng oras! Maaari mong italaga ito sa pag-unlad ng sarili, pagkamalikhain, paglalakbay … Oo, marami pang iba na maaari mong maiisip. At iba pa hanggang sa huling huli. Nakukuha, nawala at pinupunan muli ang ating buhay ng maraming at mas bagong mga kahulugan. At ang prosesong ito ay walang katapusan, tulad ng pagiging sarili nito.
Opinyon ng Buddhist sa bagay na ito
Tinatanggihan ang lahat ng mga makamundong pag-aalala at pag-aalala, sinisiguro ng mga Buddhist sa mga tao: "Itigil ang walang kabuluhang pagtatangka upang makahanap ng isang sagot sa kilalang tanong. Maging masaya lang. Sa ngayon. Sa kabila ng lahat at lahat. Bukas ay maaaring hindi dumating." At sa pamamaraang ito, syempre, may isang bagay. Siya ay napaka taos-puso at matahimik na hindi mo sinasadyang isipin: "Marahil totoo ito - mas mabuti ba?" Sa katunayan, bakit pinagsama ang iyong talino, at pagkatapos ay punan ito ng lahat ng uri ng pagkakaroon ng kalokohan, kung maaari kang mapunta sa sandali dito at ngayon at masiyahan ito. Ang isang katulad na resipe para sa walang katapusang kaligayahan ay isinulong ni Diogenes. Tiniyak niya na walang mahalaga maliban sa isang masaya at mapayapang estado ng pag-iisip. Iyon ang dahilan kung bakit tumira siya sa isang bariles bilang protesta.
Mayroon ding mga kahinaan sa teoryang Budismo. Halimbawa, kung paano nalalaman ng isang tao ang kaligayahan nang hindi alam ang pagdurusa at kalungkutan. Wala lamang siyang maihahambing. At dito ang Kristiyanismo ay sumagip.
Paghanap ng kahulugan ng buhay sa relihiyong Kristiyano
Kadalasan, sa paghahanap ng isang sagot, muling binabasa ng mga tao ang daan-daang mga libro, at sa huli dumating sila sa Bibliya. At ito ay medyo lohikal. Sino pa ang maaaring magbukas ng belo ng lihim, kung hindi siya? Nag-aalok ang Bibliya na tingnan ang landas na inaasahan mula sa itaas, bilang isang uri ng paaralan. Sa loob nito, ang isang tao ay nakatalaga sa papel na ginagampanan ng isang "walang hanggang mag-aaral". Bilang isang mag-aaral, pinapayagan siyang gumawa ng maraming pagkakamali, "basagin ang kahoy", madapa at sundin ang maling landas, magdusa at magdusa, hindi maunawaan kung bakit … Ngunit ang lahat ng ito ay upang makakuha lamang ng karanasan. At sa pamamagitan ng isang serye ng mga nagawang kasalanan, mapagtanto ang mga ito, magsisi at ipangako sa iyong sarili at sa Diyos na hindi na gagawin muli.
Iyon ay, sa modelo ng Kristiyano, ang kahulugan ng buhay ay pare-pareho ang pagpapabuti, paglilinis ng kaluluwa at katawan. At sa huli, bilang isang gantimpala para sa isang matuwid na buhay - pag-uwi sa Makapangyarihan sa lahat. Kung saan walang mga makamundong problema, ngunit ang walang katapusang pag-ibig lamang.
Ito ay isang nakabubuo na posisyon. Sa katunayan, sa paghahanap ng Diyos, ang isang tao ay nagiging pinakamahusay na bersyon ng kanyang sarili. Ang mga positibong metamorphose ay hindi maiiwasan dito, hindi maiwasang sundin ang "mag-aaral" sa takong. Kung mas maaga, gumagala nang walang taros sa buhay, posible na lumikha ng anumang nais mo, kung gayon sa pagkakaroon ng pananampalataya, ang lahat ay nagbago nang buo at hindi na mababawi. Ang pagkakaroon ng pagtanggap ng mga Christian dogmas, ang isang tao ay hindi na mabubuhay tulad ng dati. Magkakaroon siya ng kaalaman tungkol sa kawalang-hanggan ng buhay at muling pagsilang ng kaluluwa. Na ang pag-iral sa lupa ay susundan ng isa pa, ang kabilang buhay, kung saan ang lahat ng mga pagkilos ay kailangang sagutin. At armado ng kaalamang ito, ang layman ay magsusumikap na maging mas mabait, mas makatao at mas malinis.
Ang buhay ay tulad ng isang biological na proseso
Sa kaibahan sa pananampalataya, mayroon ding isang atheistic na pananaw sa mundo. Ang mga taong isinasaalang-alang ang kanilang sarili na nasa kampong ito ay eksklusibo na tinatrato ang buhay bilang isang biological na proseso. Ang pagguhit ng isang pagkakatulad sa mundo ng hayop, ang isang tao ay isinasaalang-alang dito nang eksklusibo bilang isang kahalili ng pamilya, wala nang iba. At ang kahulugan ng kanyang pag-iral ay nagmumula sa isang bagay lamang - upang iwanan ang kanyang genetic code sa mundo - mga supling. Ang pananaw sa mundo ay nakakaakit sa pagiging simple nito: mabuhay, mahalin, gawin ang nais mo, pareho ang lahat, ang wakas ay iisa. Ang pangunahing bagay ay huwag kalimutan na palakihin ang isang bata, kung gayon ang iyong makalupang kapalaran ay maaaring maituring na natupad. Huwag nang magalala tungkol sa kahit ano.
Hedonismo
May isa pang posisyong pilosopiko na binabawas ang kahulugan ng buhay sa simpleng kasiyahan. Ang pangalan niya ay hedonism. Ang nagtatag nito ay sina Aristippus at Epicurus. Nagtalo sila na ang lahat ng mga nilalang sa planeta ay nagsisikap na makatanggap ng kasiyahan. Bukod dito, hindi ito kailangang maging katawan, maaari itong maging espirituwal. Tulad ng isang bulaklak na umaabot patungo sa araw, sa gayon ang isang tao - patungo sa mga kaaya-ayang sensasyon. Ang teoryang ito ay maraming tagasunod, ngunit hindi ito naipasa ng mga kritiko, lalo na sa modernong mundo. Ang mga halimbawa ng kabayanihan ay ibinigay: nang ang mga tao, na sadyang tinatalikuran ang kanilang personal na kapakanan, ay nagbigay ng kanilang buhay para sa interes ng bansa.
Ang kahulugan ng buhay mula sa pananaw ni L. Tolstoy
Ginamot ni Lev Nikolaevich Tolstoy ang isyung ito nang napakasakit at masakit. Ang paghahanap para sa kahulugan ng buhay na may isang hindi nakikitang thread ay nakaantig sa halos lahat ng kanyang mga gawa. Sa alinman sa kanyang mga nobela, hindi bababa sa isa sa mga tauhan ang nagtanong sa kanyang sarili ng katanungang ito at patuloy na pinahihirapan nito. Matapos ang maraming taon ng paghahanap, napagpasyahan ni Tolstoy na ang kakanyahan ay nakasalalay sa pagpapabuti ng sarili ng indibidwal, sa patuloy na paglaki. Bukod dito, ang paglaki na ito ay hindi mapaghihiwalay mula sa ibang mga tao, mula sa lipunan.
Kaya kung nasaan siya, ang tamang sagot?
Ang totoo ay wala ito. Hindi, hindi ang kahulugan ng buhay, ngunit ang tamang sagot sa katanungang ito. Kung tinanong mo ito sa iyong sarili, kung gayon may isang bagay sa iyong buhay ang nagkamali at hindi ka nasiyahan dito. Tumunog ang kampana ng pagbabago. Malamang, ito ang magiging panimulang punto para sa iyong karagdagang pag-unlad. Ang pangunahing bagay dito ay hindi upang makisali sa pagpuna sa sarili. Mas mahusay na pag-aralan ang tagal ng panahon at gumawa ng mga konklusyon. Tiyaking hanapin ang mga sagot. Hindi mahalaga kung ano sila - tama at mali. Huwag magulat na sila ay patuloy na magbabago sa paglipas ng panahon. Mabuhay lamang, hanapin ang iyong hangarin, magalak, punan ang iyong buhay ng mga bagong kahulugan.
