Maraming mga "tanyag" na paraan upang matukoy ang mga naturang parameter ng kapaligiran tulad ng bilis at direksyon ng hangin. Gayunpaman, ang mga mananaliksik na propesyonal na makitungo sa mga isyung ito ay gumagamit ng isang espesyal na aparato para sa mga naturang layunin - isang anemometer.
Ang pag-imbento ng aparato
Ang pangangailangan para sa tumpak na pagsukat ng bilis at direksyon ng hangin ay umiiral sa gitna ng sangkatauhan sa mahabang panahon na may kaugnayan sa iba't ibang mga aktibidad. Halimbawa, ang gayong pangangailangan ay mayroon sa mga marino na naglalakbay sa mga paglalayag na barko na nais na hulaan ang direksyon at bilis ng kanilang mga barko.
Bilang isang resulta, sa pagsisikap na malutas ang problemang ito, noong 1450 ang Italyano na si Leon Battista Alberti ang nagdisenyo ng unang prototype ng modernong anemometer, na isang disk na dapat na maayos sa isang axis na matatagpuan patayo sa hangin. Ang posisyon ng disk na ito na may presensya ng hangin ay sanhi ng pag-ikot nito, na kung saan, natutukoy ang bilis ng paggalaw ng mga alon ng hangin.
Kasunod, ang mga mananaliksik ay paulit-ulit na gumawa ng mga pagtatangka upang mapabuti ang disenyo na ito. Kaya, noong 1667, ang siyentipikong Ingles na si Robert Hooke, na nakikibahagi sa mga likas na agham, ay lumikha ng isang anemometer na katulad sa prinsipyo ng pagpapatakbo, samakatuwid ay hindi siya wastong tinatawag na imbentor ng aparatong ito.
Mga modernong anemometro
Sa paglipas ng panahon, ang disenyo ng mga instrumento na dinisenyo upang matukoy ang bilis at direksyon ng hangin ay nabago at napabuti. Noong 1846, ang Irishman na si John Robinson ay lumikha ng isa sa mga uri ng mga instrumento na ginagamit pa rin ng mga modernong siyentipiko ngayon - ang cup anemometer. Ito ay isang istraktura na may apat na mangkok na matatagpuan sa isang patayong axis. Ang paghihip ng hangin ay naging sanhi ng pag-ikot ng mga mangkok, at ang bilis ng pag-ikot na ito ay naging posible upang masukat ang bilis ng daloy ng hangin. Kasunod, ang disenyo ng apat na tasa ay pinalitan ng isang disenyo ng tatlong tasa, dahil ginawang posible na bawasan ang error sa mga pagbabasa ng instrumento.
Ang isa pang uri ng anemometer na ginamit ng mga modernong siyentista ay isang thermal anemometer, na ang prinsipyo ay batay sa isang pagbabago sa temperatura ng isang pinainit na metal na thread sa ilalim ng impluwensya ng isang daloy ng hangin. Ang antas ng paglamig nito bilang isang resulta ng epektong ito ay nagsisilbing batayan para sa pagsukat ng bilis at direksyon ng hangin.
Sa wakas, ang pangatlong pinaka-karaniwang uri ng instrumento ngayon ay ang ultrasonic anemometer, na binuo noong 1904 ng geologist na si Andreas Flech. Sinusukat nito ang mga pangunahing parameter ng daloy ng hangin depende sa pagbabago sa bilis ng tunog sa ilalim ng kasalukuyang mga kondisyon sa kapaligiran. Sa parehong oras, ang mga ultrasonic anemometers ay may pinakamalawak na saklaw ng mga kakayahan kumpara sa iba pang mga uri ng aparato: pinapayagan nilang sukatin hindi lamang ang bilis at direksyon ng hangin, kundi pati na rin ang temperatura, halumigmig at iba pang mga parameter.
