Ang mga geostationaryong satellite ay umiikot sa planeta sa parehong bilis ng Earth. Samakatuwid, mula sa labas ay tumingin sila "nakasabit" sa kalangitan sa isang punto. Upang maitama ng mga satellite ang kanilang orbit, nilagyan ang mga ito ng mga rocket engine.
Ang mga artipisyal na satellite ng Lupa, na umiikot sa paligid nito sa isang geostationary orbit, para sa mga naninirahang terrestrial ay parang isang punto na nakasabit na walang galaw sa kalangitan. Ito ay dahil sa ang katunayan na umiikot sila na may parehong anggular na tulin kung saan umiikot ang Earth.
Dahil sa system ng mga coordinate nasanay tayo habang umiikot ang satellite ay hindi nagbabago alinman sa azimuth o sa taas sa itaas ng linya ng abot-tanaw, tila "nabitin" ito ng hindi gumagalaw.
Orbit na geostationary
Ang mga geostationary satellite ay matatagpuan sa taas na humigit-kumulang na 36 libong kilometro sa taas ng dagat - ito ang orbital diameter na nagpapahintulot sa satellite na makumpleto ang isang buong rebolusyon sa isang oras na papalapit sa araw ng Daigdig (mga 23 oras na 56 minuto).
Ang isang satellite na umiikot sa isang geostationary orbit ay naapektuhan ng maraming mga kadahilanan (mga kaguluhan sa gravitational, ang elliptical na likas ng ekwador, ang hindi masinsinang istraktura ng gravity ng lupa, atbp.). Dahil dito, nagbabago ang orbit ng satellite at kailangang patuloy na maitama. Upang mapanatili ang satellite sa tamang lugar sa orbit, nilagyan ito ng isang low-thrust na kemikal o electric rocket engine. Ang nasabing engine ay nakabukas nang maraming beses sa isang linggo at naitama ang posisyon ng satellite. Isinasaalang-alang na ang average na buhay ng serbisyo ng isang satellite ay tungkol sa 10-15 taon, maaari itong makalkula na ang rocket fuel na kinakailangan para sa mga makina nito ay dapat na ilang daang kilo.
Ang manunulat ng science fiction na si Arthur Clarke ay isa sa mga unang nagpasikat ng ideya ng paggamit ng geostationary orbit para sa komunikasyon. Noong 1945, ang kanyang artikulo tungkol sa paksang ito ay nai-publish sa magasing Wireless World. Dahil dito, ang geostationary orbit sa Kanlurang mundo ay tinatawag pa ring "Clarke Orbit".
Kahit na ang mga geostationaryong satellite ay lilitaw na nakatigil, aktwal na paikutin nila ang pag-sync sa planeta sa higit sa tatlong kilometro bawat segundo. Saklaw nila ang distansya na 265,000 kilometro bawat araw.
Mga satellite ng LEO
Kung ang orbit ng satellite ay nabawasan, ang lakas ng signal na nakukuha nito ay tataas, ngunit hindi maiwasang magsimulang paikutin nang mas mabilis kaysa sa lupa at titigil na maging geostationary. Sa madaling salita, kakailanganin mong "mahuli" ito, patuloy na binabago ang tumatanggap na antena. Upang maiwasan ito, sapat na upang ilunsad ang maraming mga satellite sa isang orbit - pagkatapos ay papalitan nila ang bawat isa at ang antena ay hindi na muling mabago. Ang prinsipyong ito ay inilapat sa samahan ng Iridium satellite system. May kasamang 66 na mga low-orbit satellite na umiikot sa anim na orbit.
