Ang kasabihang "Ang isang manipis na mundo ay mas mahusay kaysa sa isang mahusay na digmaan (o pagtatalo)" ay madalas na maririnig. Kaya sinabi nila na upang maipakita na ang bukas na komprontasyon ay hindi laging kapaki-pakinabang, tama, kung saan mas mahusay na mapanatili ang isang walang kinikilingan na pag-uugali sa bawat isa - "masamang kapayapaan".
Ang ekspresyong ito ay pareho na naaangkop sa politika, pagdating sa mga internasyonal na relasyon, at pagdating sa pag-uusap tungkol sa komunikasyon sa pagitan ng mga tao.
Political kahulugan
Sa katunayan, ang giyera ay palaging masama, hindi maiiwasang pagkalugi at sakripisyo, kung minsan ay hindi maibabalik, para sa parehong pag-atake at sa panig ng pagtatanggol. Ang pagpapanatili ng mga ugnayan sa pagitan ng mga bansa sa loob ng balangkas diplomatiko ay nagbibigay-daan sa pag-iwas sa kasawian na ito, sinusubukan na makahanap ng mga kompromiso at kahit na mga paraan ng kooperasyon sa hindi bababa sa ilang mga isyu.
At ito ay hindi gaanong mahalaga kung ang mga patakaran ng mga estado sa parehong oras ay panimula naiiba, kung ang kanilang istraktura at panloob na kaayusan ay magkasalungat sa bawat isa - sa anumang kaso, ang pagpapanatili ng kapayapaan, kahit na "masama", mga relasyon, kahit na hindi magiliw, ngunit mapagparaya, higit na mas gusto kaysa sa isang bukas na hidwaan ng militar.
Sapating alalahanin ang panahon ng Cold War, nang magkaharap ang mga bansa ng mga sosyalista at kapitalista. Oo, nakita ng bawat panig ang isa pa bilang isang potensyal na kaaway, handa nang pumasok sa bukas na komprontasyon, ngunit ang mga pinuno ng mga bansa ay may karunungan na huwag magsimula ng isang bukas na labanan sa militar, na kung saan ay hindi maiwasang maging isang pandaigdigang sakuna.
Kahulugan ng tao
Sa mga interpersonal na ugnayan, ang pagpapanatili ng isang walang kinikilingan, mapagparaya na pag-uugali sa bawat isa ay din sa karamihan ng mga kaso na mas kapaki-pakinabang kaysa sa isang bukas na pagtatalo. Imposibleng mangyaring lahat at palaging may isang tao na ang mga pananaw, kilos o lifestyle ay nakakainis sa iyo. Mabuti kung ang mga ito ay mga random na tao, ngunit paano ang mga kasamahan o kahit na mga kamag-anak? Totoong matalino na magsimula sa "digmaan" sa kanila?
Mas matalino na kumilos sa mga taong mapagtiis sa mga pagkukulang at kahinaan ng iba - pinapayagan kang iwasan ang mga pagtatalo at hidwaan, panatilihin kahit papaano ang panlabas na hitsura ng mabuting ugnayan at sa gayo'y mai-save ang iyong nerbiyos at lakas.
Siyempre, ang isang pag-away ay maaaring mag-udyok sa iyo upang malutas ang ilang mga problema na lumitaw sa komunikasyon. Ngunit ang "isang mabuting away (o digmaan)" ay, sa halip, hindi isang nakabubuo na salungatan, ngunit isang mapanirang, na idinisenyo upang tuluyang sirain ang mayroon nang mga ugnayan at koneksyon, na walang iniwang batayan.
Ang nakabubuo na tunggalian ay tumutulong na makilala ang mga hindi pagkakasundo at hikayatin silang lutasin ang mga ito.
Kaya't sulit bang magsimula ng isang "magandang digmaan" kung ang pakikipag-usap sa isang tao, sa ilang paraan na hindi kasiya-siya, sa pangkalahatan ay mahalaga at makabuluhan? Hindi ba mas mahusay na maging mapagpasensya at subukang tanggapin ang mga kilos at ugali ng pagkatao ng iyong kapareha tulad ng mga ito? Bukod dito, kung hindi mo lamang ituloy ang tungkol sa iyong pangangati, ngunit subukang unawain kung bakit ang isang tao ay naging ganito at kung bakit siya kumikilos sa isang paraan o sa iba pa, mahahanap mo ang isang makatuwirang paliwanag.
Bilang isang patakaran, ang pinakamahusay na paraan upang maunawaan ang isang tao ay upang subukang isipin ang iyong sarili sa kanyang lugar, "sa kanyang sapatos."
At ang pag-unawa ay ang unang hakbang sa pagtanggap at kapatawaran.
