Ang isang modernong tao sa pang-araw-araw na buhay ay gumagamit ng lahat ng mga kalamangan ng patayo na paglalakad, nang hindi iniisip ang tampok na ito na likas sa mga kinatawan ng kanyang biological species. Ngunit ito ay salamat sa paglabas ng pang-harap na mga limbs at ang pagtuwid ng katawan na ang mga tao nang sabay-sabay ay maaaring malaman kung paano magsagawa ng masalimuot na mga pagkilos sa paggawa, kung wala ito ay imposibleng lumikha ng lahat ng kayamanan ng sibilisasyon.
Mayroong maraming mga independiyenteng pagpapalagay kung kailan at kung paano ang isang tao ay tumayo. Ang isa sa mga ito ay nauugnay sa tinatawag na Miocene na paglamig. Ipinapalagay na sa huli ng Miocene, isang matigas na klima na may mababang temperatura ang itinatag sa Earth. Ang mga lugar ng mga tropikal na kagubatan, kung saan ang mga ninuno ng mga modernong tao, na nakagawian ng pamumuhay na arboreal, ay nanirahan, ay lubhang nabawasan.
Ang mga tagasunod ng teoryang ito ay naniniwala na ang mga primata ay talagang may isang pagkakataon lamang upang mabuhay - upang bumaba mula sa mga puno at umangkop sa mga mahirap na kundisyon ng pang-terrestrial na pag-iral. Ang nasabing pagbabago ay direktang nag-ambag sa isang pagbabago sa istraktura ng katawan ng mga primata at ang likas na katangian ng kanilang paggalaw. Unti-unti, natutunan ng mga ninuno ng tao na lumipat sa ibabaw ng lupa sa tuwid na mga binti, nang hindi nakasandal sa harap na mga labi kapag naglalakad, tulad ng ginagawa ng mga unggoy.
Hanggang ngayon, ang konsepto ng paggawa ng paglitaw ng bipedal locomotion ay laganap, ang may-akda nito ay isa sa mga nagtatag ng Marxism, Friedrich Engels. Isinasaalang-alang niya ang paggawa upang maging mapagpasyang kadahilanan sa pagbabago ng dakilang unggoy sa tao. Ang pagtuwid ng katawan at ang hitsura ng isang lakad na hindi katangian ng mga hayop ay ipinaliwanag ni Engels sa pamamagitan ng pangangailangang palayain ang mga kamay para sa pagsasagawa ng mga operasyon sa paggawa.
Sa katunayan, sa ilang mga punto, ang mga ninuno ng tao ay kailangang gumanap ng mga kumplikadong paggalaw, halimbawa, upang magdala ng iba't ibang mga bagay, kumuha ng pagkain o gumawa ng mga primitive na tool. Unti-unti, nakatanggap ang kamay ng sarili nitong pagdadalubhasa, at ang katawan ng tao ay naayos. Kasabay ng pag-unlad ng kamay, ang utak ng mga sinaunang tao ay napabuti din, nabuo ang pag-iisip, at nabuo ang pagsasalita.
Kapag gumagalaw, ang sinaunang tao ay nagsimulang umasa lamang sa kanyang mga binti, habang ang kanyang mga kamay ay malaya. Ang "biological na pagpapabuti" na ito ay pinapayagan ang mga sinaunang tao na gumawa ng isang higanteng paglukso sa pag-unlad, magpakailanman na humihiwalay mula sa mundo ng hayop. Pinasimple ang mga pananaw ni Engels, masasabi nating kinakailangan ng patayo na paglalakad upang malaya ang mga kamay para sa mga gawaing iyon kung wala ang lipunan ay hindi maaaring magkaroon.
Gayunpaman, ang teoryang ito, lohikal sa unang tingin, ay pinabulaanan ng mga kritiko nito sa pamamagitan ng katotohanang ang patayo na paglalakad, na itinatag ng mga modernong siyentipiko, ay lumitaw bago pa ang sandali nang malaman ng isang tao na gumawa ng pinaka-primitive na tool ng paggawa. Ang pananaw ay tila wasto, ayon sa kung saan ang paglipat ng mga sinaunang ninuno ng tao sa patayo na pustura ay sanhi ng maraming magkakaugnay na mga kadahilanan na biyolohikal at panlipunan, na ang bawat isa ay hindi maaaring isaalang-alang na ihiwalay mula sa pangkalahatang kurso ng ebolusyon ng lahi ng tao..
