Libu-libong mga tao ang bumibisita sa mga banal na lugar taun-taon. Kasama rito ang mga templo at monasteryo kung saan maaari kang sumamba sa mga banal na labi. Marami ang nagmumula sa kanilang mga hinahangad, pag-asa, na may pananampalataya sa posibilidad ng mapaghimala paggaling mula sa isang walang sakit na sakit - tulad ng paniniwala sa mga himala na nauugnay sa mga banal na labi.
Sa Kristiyanismo, kaugalian na tawagan ang labi ng mga taong na-canonize ng Simbahan bilang mga banal na labi. Gayunpaman, ang term na ito ay maaaring mailapat hindi lamang sa mga labi ng katawan na tulad nito, kundi pati na rin sa mga personal na gamit ng santo, ang kanyang mga damit - sa isang salita, sa anumang materyal na bagay na nakipag-ugnay sa santo.
Ang pinagmulan ng mga banal na labi
Ang simbahang Kristiyano (hindi katulad ng ilang kilusang erehesya) ay hindi kailanman itinuring ang pisikal na katawan ng isang tao na isang bagay na masama, makasalanan "ayon sa kahulugan" at isang mapagkukunan ng kasamaan. Sa kabaligtaran, ang katawan ay "templo ng Banal na Espiritu," at ang antas ng pagiging makasalanan nito ay natukoy nang eksklusibo ng pagiging makasalanan ng kaluluwa na naninirahan dito. Sa kabaligtaran, kung ang isang tao ay humantong sa isang matuwid na buhay, gumawa ng isang gawa sa pangalan ng Diyos, nakuha ang biyaya ng Diyos, kung gayon ang biyayang ito ay umaabot hindi lamang sa kaluluwa, kundi pati na rin sa katawan ng isang banal na tao. At kahit pagkamatay ng santo, ang kanyang labi ("labi" sa Church Slavonic) ay mananatiling mapagkukunan ng biyaya.
Iyon ang dahilan kung bakit, mula sa mga unang siglo ng pagkakaroon ng pananampalatayang Kristiyano, maingat na napanatili ng mga tagasunod nito ang labi ng mga ascetics. Kadalasan ang mga ito ay magkakahiwalay na buto o maging mga abo - kung tutuusin, marami sa mga martir ang sinunog o itinapon sa awa ng mga maninila.
Kasunod, nagsimula silang tratuhin ang mga labi ng hindi lamang mga martir, kundi pati na rin ang iba pang mga santo sa parehong paraan.
Paggalang ng mga labi
Ang paggalang sa mga banal na labi sa Simbahan ay ipinahayag hindi lamang sa kanilang pangangalaga, kundi pati na rin sa pagtatatag ng mga piyesta opisyal ng simbahan na nakatuon sa pagkuha o paglipat ng mga labi ng ito o ng santo na iyon, sa pagtatayo ng mga chapel, templo at monasteryo sa mga labi, sa pagtula ng mga maliit na butil ng mga labi sa pundasyon ng mga trono ng simbahan.
Maraming mga kwento ng mga himala na nauugnay sa mga banal na labi. Hindi ito palaging tungkol sa mga himalang nakakagamot. Halimbawa, sa panahon ng paghahari ni Emperor Constantius sa Antioch, nagkaroon ng isang mapinsalang pagbagsak ng moralidad, isang pagbabalik sa mga paganong ritwal, walang pigil na mga orgies sa mga lugar ng dating mga paganong kulto. Ngunit sa lalong madaling pagbuo ng isang basilica sa mga bahaging iyon, kung saan inilipat ang mga labi ng banal na Martyr Babila, at tumigil ang mga orgie! Marahil ay nahihiya lamang ang mga tao, o marahil ang biyaya ng mga banal na labi ay nakakaapekto sa kanila - ngunit, sa isang paraan o sa iba pa, nakamit ang layunin.
Kadalasan ang mga banal na labi ay ipinakita bilang hindi nabubulok na mga katawan ng mga santo. Sa una, walang ganoong ideya sa Orthodox Church; kumalat ito nang medyo huli na - noong ika-18 hanggang ika-19 na siglo. Marahil ang ideyang ito ay nagmula sa Kanluran, ang pari ng Orthodox ay hindi nagtagumpay na subukang labanan ito. Ang pamahiin na ito ay gumanap ng isang negatibong papel pagkatapos ng Oktubre Revolution. Ang mga kinatawan ng bagong gobyerno, na naghahangad na "mailantad ang mga kasinungalingan ng mga churchmen," na madalas na humantong sa publiko na paghiwalay ng cancer sa mga banal na labi. Ang mga naniniwala ay nakakita ng mga buto sa halip na ang inaasahang mga hindi nabubulok na katawan, at marami pa ang maaaring tumalikod sa pananampalataya.
Sa ilang mga kaso, nagaganap ang hindi nabubulok na mga labi, ngunit ito ay itinuturing na isang espesyal na himala, at hindi isang sapilitan na batayan para sa kanonisasyon.
