Ang haba ng 51 na kilometro, na itinayo ng dalawang estado, na binubuo ng isang dalawang linya na riles ng riles - ang proyektong ito ay naging isa sa pinaka ambisyoso sa pagtatapos ng ikadalawampu siglo. Iyon ang dahilan kung bakit umaakit pa rin ito ng malapit na pansin ng mga nagtataka.
Ang ideya na ikonekta ang kontinental ng Europa at Foggy Albion ay matagal nang nasa hangin. Mas tiyak, nasa kalagitnaan ng ikalabing walong siglo, sa antas ng opisyal, nagsimula silang pag-usapan ang tungkol sa isang posibilidad. Sa wakas, inihayag ng Unibersidad ng Amiens ang isang kumpetisyon para sa pinakamahusay na disenyo ng lagusan. Nanalo ito ng isang tiyak na Nicola Demare, na ang manuskrito sa pagsasama ng Inglatera sa Pransya ay nakakuha ng unang gantimpala. Ngunit sa ngayon ito ay isang teorya lamang.
Mula sa teorya hanggang sa pagsasanay
Sa simula lamang ng ikalabinsiyam na siglo, ang inhinyero na si Albert Mathieu-Favier ay gumawa ng isang panukala para sa isang lagusan na maaaring mahukay ng 10 metro sa ilalim ng dagat ng kipot. Ang mga pangkat ng kabayo ay pinili upang isakatuparan ang gawain. Ang problema sa pag-iilaw ay iminungkahi upang malutas sa tulong ng mga lampara ng langis, at para sa palitan ng hangin dapat itong gumawa ng mga duct ng hangin na matatagpuan sa itaas ng 5 metro sa taas ng dagat.
Ngunit ang proyektong ito ay nanatili din sa papel sa loob ng halos 32 taon. Noong 1832, pitong iba pang mga panukala ang lumitaw mula sa panig ng Pransya ng inhinyero na si Aimé Thomay de Gamon. Ang isa sa kanila ay nakatanggap ng pag-apruba ng panig ng Pransya. Bahala na ang England. Hanggang noong 1876 na ang mga parliyamento sa magkabilang panig ay nagbigay ng pahintulot para sa pagtatayo, na nagsimula sa magkabilang panig noong 1881.
Gayunpaman, dahil sa pagkasira ng mga ugnayan sa pagitan ng mga bansa, ang konstruksyon ay dapat na tumigil nang higit sa 100 taon. Noong 80s lamang nag-renew ang England at France ng kanilang mga plano sa konstruksyon at inihayag ang isang tender.
Ang nagwagi ay ang proyekto ng Euro Tunnel, na nagbigay ng maximum na kakayahang magawa sa pinakamaliit na gastos. Ang konstruksyon mismo ay nagsimula noong 1987 nang magsimula ang negosyo sa siyam na mga tunneling na kalasag. Ang bawat isa sa kanila ay halos 200 metro ang haba na may walong metro na rotors at mga cutter ng tungsten carbide. Sa kabuuan, tatlong mga tunel ang inilatag (dalawang pangunahin at isang serbisyo), pati na rin ang isang hiwalay na unland.
Mahigit sa 8 libong mga manggagawa at 5 libong mga inhinyero mula sa dalawang bansa ang lumahok sa proyekto. Nakumpleto ang pagtatayo at pagtatapos noong 1994.
Sa ngayon
Sa kasalukuyan, ang Eurotunnel ay isang two-lane railway tunnel na may kabuuang haba na 51 kilometro, kung saan 39 ang namamalagi sa English Channel mismo.
Kapansin-pansin, hindi ito laging ginamit para sa inilaan nitong hangarin. Halimbawa, kung sumakay ka sa isang pampasaherong tren o nagtago sa isang lalagyan ng kargamento, maaari kang maging isang iligal na migrante na laling mula sa isang bansa patungo sa isa pa. Hindi bababa sa ikadalawampu siglo, ito ay gayon. Ngayon ay medyo mas kumplikado ito, dahil may mga kagamitan sa pakikinig sa lagusan, na tumutulong upang makita ang mga tao sa mga lalagyan.
Sa paglipas ng mga taon ng pagpapatakbo, 5 pangunahing mga aksidente ang naganap sa lagusan, na hindi kasangkot sa mga nasawi ng tao. At ang lagusan mismo at ang kumpanya na naghahatid dito ay nasa gilid ng pagkalugi nang dalawang beses, ngunit ang lahat ay ligtas na nalutas
Ngayon, ang pagkakataong makarating mula sa London patungong Paris sa 2.5 oras ay ginagamit ng halos 10 milyong mga tao taun-taon.
